نوده

نوده در باتنیکه، یکی از عضوهای اساسی رستنیهای درجة عالیست، که از پایه، برگ و موغچه عبارت است. نوده در حیات رستنی مقام خاصی دارد. هر یک قسم آن وظیفة مویین را اجرا می‌کند. موغچه سبزش و افزایش نشوی رستنی را تأمین می‌نماید؛ برگ وظیفة فتوسنتز و ترنسپیرتسیه (بخارکنی) را اجرا می‌کند؛ پایه عضو تکیه‌گاه است. نودة رستنیهای یکساله تکیه‌گاه یک موسم، نودة رست­نیهای بسیارساله هر سال می‌سبزد. نودة در دوام یک دور رشد سبزیده را المنتاری و در مدّت یک سال سبزیده را سالانه می‌نامند. از یکچند نوده‌های سالانه نودة بسیارسالة اسکلتی به وجود می‌آید. شکل‌گیری و رسش نوده دو دوره را در بر می‌گیرد: ایمبریانلی یا داخل موغچگی (عضوهای نو نوده ابتدا می‌یابند) و پاستامبریانلی یا بیرون از موغچه (از عضوهای نوسبزیده نودة نو پیدا می‌شود). وابسته به رفت سبزش نوده آرتاتراپی (به بالا یا به پایان) ، پلگیاتراپی (افقی یا خمیده) و انیزاتراپی (تغییریابنده؛ بیشتر در گیاهها) می‌ش­ود.

به غیر از نودة مقرّر در رستنیها نوده‌های گوناگون شکله-شان تغییریافته (نیگ. می‌تمارفاز) ، که خصوصیتهای مخصوص بیولوگی دارند، نیز حاصل می‌شوند. شکلهای حیاتی رستنیها به گوناگونیی

نوعهای نوده  وابسته‌اند و این گوناگونی نوعها در جریان تحوّل دور و دراز به شرایطهای گوناگون هستی مطابقشوی رستنیها به وجود آمده است.

شکلهای گوناگون نوده: 1-پیازک سنبل (از طرف راست بُرش درازی)؛ 2-پیازک پولکچگی اینبق؛ 3-لوندة کرتاشکه؛ 4-خار از پایه به و-جدامدة دو لانه؛ 5-لوندة پایهگی روی‌زمینی کالربی؛ 6-تغییریابی شکل برگهای علف لیلک؛ 7-انیزافیلّیه در نودة aesculus hippoca-stanum؛ 8-نوده‌های دراز و کوتاه شده و ریشپایه گندمک؛ 9-موغچة  ارام در بُلوط.