نغزکّنی

نغزکّنی آبله‌کوبی، اصول پیشگیری نغزک طبیعی با راه سرایت صنعی آدم به واسطة ویروس واکسینه نغزک. در زمانهای قدیم در ختایی، هندوستان، افریکه اصول وریالیسیه استفاده می‌شد. موافق این اصول به زیر پوست آدم سالم (یا به پردة لعابی بینی) دوبابچه یا ریم خشکانیدة نغزک را می‌فرستادند. در نتیجه بیماری سبکتر گذشته، ارگانیزم به نغزک امّو­نیتیت حاصل می‌کرد. در عصر 18 وریالیسیّه را در مملکتهای اوراپه، از جمله روسیه، استفاده می‌بردند. ولی به‌اد از آن بعضاً شک­ل وزنین بیماری رویی می‌داد و گاها شخص در نتیجة وریالیسیه به نغزک گرفتارشده منبة سی­رایت دیگران می‌گردید. هنگام وریالیسیه به بیمارهای سرایتی دیگر نیز گرفتار شدن ممکن بود. اصول نغزکّنی را سال 1796 دُختُر انگلیس 3. جینّیر پیشنهاد نمود و این اصول منبعد واکسینه­سیه (از لاتینی vaocinum-نغزک گاو) نامیده شد.

وکسینه را در نتیجة با «ویروس واکسینه نغزک (ویروس نغزک طبیعی، که یکچند مراتبه به گوساله چت کرده شده، خاصیت نگه‌اک گاو را پیدا کرده است) سرایت کنانیدن گوساله حاصل می‌کنند.

تتبیق نغزکّنی در عملیة نگهداری تندرستی باعث خیلی کمشوی بیماری نغزک گردید. ولی در بسیار مملکتها نغزک حتمی نمی‌باشد. در ا.ج.ش.س. نغزک را در بین ه­مة بچگان 1-2-ساله، هنگام تهدید ایپیدیمیة نغزک باشد بروقتّر می‌گذرانند. نغزک در سن 8 و 12-سالگی، برای کارکنان طبّ و خذمت کامّونلی و غیره در هر 5 سال یک بار تکراراً گذرانیده می‌شود. نغزک را به روی پوست (بعد دیزینفیکسیة پوست واکسینه را به آن مالیده چت می‌کنند) می‌گذرانند. تا پوستپرتایی آب‌بازی کردن ممکن نیست. اگر بعد پوستپرتایی داغ زخم باقی نماند، نغزک را بی‌نتیجه شماریده، آن را تکرار می‌کنند. هنگام شدّتیابی بیماری، که خلا کم به وقوع می‌آید، از گمّگلابولین ضدنغزک استفاده می‌برند. موافق معلومات تشکیلات عمومی‌جهانی نیگخداری تندرستی نغزک حالا در تمام جهان برهم خورده است.