نجمالدّین کوربا (1145-1221) ، احمد ابن عمر ابن محمّد خوارزمی، متفکّر متصوّف فارس-تاجیک. نجمالدّین کبری را به توفیل نکتهسنجی و ذکاوت بلند و به هر سؤال مشکل جواب صحیح یافتن و در موباقیسهها غالب برآمدنش تامتولکوبره، از وجه گوشهگیری ابولجانیب و از سبب تربیة م و-ردان زیاد شیخ ولیتراش لقب نهادهاند.
نجمالدّین کبری در آوان جوانی به مصر رفته، مدّت زیادی در تربیة شیخ روزبیخان مصری بوده، بعد به تبریز برگشته، علم شرح سنّه را از امام ابومنصور میآموزد. در آموزش علمهای شرعی کانیع نگشته رو به تصوّف میاوه-رد و خدمت دو-سه شیخ زمانش را ادا کرده، باز به مصر برمیگردد. نجمالدّین کبری با فرمایش شیخ روزبهان با اهل بیتش با خوارزم برگشته، فرقة نو-کبرویّه را تأسیس میکند.
هنگام استیلای مغول در محاربة خوارزم کُشته شده است. از آثار گوناگونموضوع نجمالدّین کبری، که مسئلههای مختلف دینی، فلسفی و تصوّف را در بر میگیرند. اثرهای زیر را نامبر کردن ممکن است: «فی آداب سال-کین» («در آداب سالکان») ، «رسالت-ال-خایف-ال-هایم ان لومتیل-لایم» («رسالة ترسندة آواره در بارة ملامت ملامتکننده») ، «فواتح-ال-جمال» («فتحکنندة زیبایی») ، «رباعیات صوفیانه» و غیره نجمالدّین راضی، سعدالدّین هموی، مجدالدّین بغدادی، بهاءالدّین ولد، سیفالدّین باخرزی و دیگران از جملة شاگردان نجمالدّین کبرا میباشند.