مویی

مویینه، تارهای نیچمانند مهین و نازکی را گویند، که از پوست بدن آدم و عموماً شیرخورها می‌برآید. مویی بدن شیرخورها را از تأثیر مکانیکی، خنکی و غیره محافظت می‌کند. قسم در روی پوست بودة مویی تار و قسم در زیر پوست بودة آن باشد، ری­شه‌ای موی را نامیده می‌شود. تار از حساب ریشه انکشاف می‌یابد و غذا می‌گیرد. ریشة مویی در خلتچة مویی جایگیر شده است. به خلتچة مویی راه غدودهای روغن اطراف آن گشاده می‌شود. در غلافک درون خلتچة مویی پیازک مویی جایگیر شده است. مویی نمکهای نیتروژن، فاس­فار، سلفور، نتریی، کلیی، کلسیی، مگنیی، آهک، منگن، مس و غیره دا­رد. مویی از سه قَبَت عبارت است: قب­ت مرکزی (مغز) ، مابینی (پوستلاخ) و بیرونی (کوتیکوله). هوجیره‌های مغز و پوستلاخ پیگمینت می‌­لنین دارند، که رنگ مویی (سیاه، ملّه، سفید، سفیدتاب، سرختاب و غیره) به آن وابسته است. سرعت سبزش و مدّت انکشاف موی شیر­خورخا گوناگون می‌باشد. موی بیشتر آنها در فصلهای بهار و تیره‌ماه ریخته از نو می‌برآید. ن­مود ظاهری، درجة سبزش و دوامات انکشاف موی آدم به سنّ و سال، حالت سیستمه‌های عصب و اینداکرینی او، سرایت و نگاه و بین مویی وابسته است. در آدم سا­لیم مویی ماهی به حساب میانه 1-1، 5 سم می‌سبزد. جنگیلکنی شیمیایی، رنگکنی، مدّت دراز زی­ر آفتاب یا در خنکی سرلوچ گش-تن، بسیار شستن (در 7-10 روز یک مراتیاه شستن توصیه کرده می‌شود) و غیره به سبزش مویی تع­سیر منفی می‌رساند. در بارة بیماریهای مویی نیگ. پیادیرمیه، سیبا­ریّه.