مومیاکنی

مومیاکنی، مجموع چاره‌بینیهاست برای مدّت دراز از نابودشوی ایمن داشتن مُرده (میّت). برای از پوسش و ویرانشوی ن-گاه داشتن تمام بافته‌های جسد را با محلولهای انتیسیپتیکی و کانسیروسییکننده تر می‌کنند. مومیاکنی را به مقصد تعلیمی، علمی، اینچنین برای نگاه داشتن جسد اشخاص برجسته استیفا­ده می‌برند. این کار با دو اصول به جا آورده می‌شود. یکی از آنها جسد را برای موقتاً، دیگری ب­رای دور و دراز نگاه داشتن امکانیت می‌دهد. در زمانهای ق­دیم با یاری مایع رستنیهای گوناگونی، که دارای خاصیت از پوسش نگاهدارنده‌اند، به جا آورده می‌شد. اساس‌گذار مومیاکنی مصریان قدیم بودند، که موافق عادت دینی میّت را نگورانیده، مومیا می‌کر-دند. طرز عنیق مومیاکنی مصری تا زمان ما آمده نرسیده است، فه-قت معلوم است، که بعد تازه کردن عضوهای درونی و مینة می­یت آن را تر کرده، به متاع مخصوص پیچانیده، شیریش، سنگ مالیده، میخوشکانیده‌اند. این اصول رنگ و حجم میّت را زود تغییر می‌داد، ولی جسد صدها سال نابود نشده باقی می‌ماند. در عصرهای میانه مومیاکنی را تنها با مقصد در دخمه نی­گاه داشتن یا به جای دور برده گورانیدن میّت استفاده می‌بور-دند. برای مومیاکنی نمک سیماب، پیوستهای مرگ موش، نمک روح، محلول گلیسیرین، اسیتت کلیی، اسپیرت و دیگر مادّه‌های انتیسیپتیکی را به واسطة نیچه‌های خون‌گذر به ارگانیزم میّت می‌فرستادند. هنگام ترمیم مقبرة حضرت شاه (شهر اوراتپّه) یکچند جسد مومیایی یافت شد، که آنها از وجود داشگن عادت مومیاکنی در آسیای میانة عصر میانگی شهادت می‌دهند. در عصر 19 مایعهای گوناگون استفاده می‌شدند. آخر عصر 19 از فرمولین استفاده می‌بردگی شدند. مخ-سوسن اصول ن. ف. می‌لنیکاو-رزویدینکاو (1893) دقّت عالمان را به خود جلب نمود، که موافق آن بافته‌های میّت را با محلول فار­ملین فیکسسیه نموده، با اسپیرت 96°، محلول گلیسیرین، اسیتت ک­لیی تر کرده، جسد را مدّت د­راز بیتغییر نگاه داشتن ممکن است. سال 1924 عالمان ساویتی و. پ. وارابیاو و ب. ا. زبرسکیی اصول نو مومیاکنی را کار کرده برآمدند (منبعد س. ر. مردشیف تکمیل داد) ، که آن برای مومیاکنی جسد ولاديمير الیچ لینیو و گ. دمیتراف باموفقیت استفاده شد.