موهرّیک ونکیل

موهرّیک ونکیل، محرک درون‌سوز راتاری و پارشینی را گویند، که کانستروکسیش را سال 1957 اینجینیر ف. ونکیل (f. wankel، رفگ) اختراع کرده است. در محرکی  ونکیل راتار (پارشین) چرخزننده اس­تیفاده می‌شود، که سطح آن شکل ایپیتراخایده را (نیگ. تراخایده)  دا رد. راتار به نورد نصبشده به چرخ دندانه‌دار، چرخ باشد در نوبت خود به شیستیرنة ساکن مستحکم پیوست می‌باشد. راتار یکجایه با چرخ دندانه‌دار گویا در گرد شیستیرنی میغیلد. رویهای راتار از روی سطح ایپیتراخایدلی سیلندر لغجیده در کمیرة سیلندر حجمای تغییریابنده را جدا می‌کنند (نگرید رسم، ا). چنین کانستروکسیه امکانیت می‌دهد، که سیکل 4-تکته بی یاری میخنیم تقسیمات گاز به عمل برآورده شود. پلستینای ردیلی و پدهلوی، که با تأثیر قوّة مرکزگوریز، فشار گاز و پروجینه‌ها به دیوارهای سیلندر جفس می‌شوند، کمیره‌ها را هوانا‌گذر می‌کنند. تییر شدن سوزشواری، ‌ افروزش، روغنمالی، خنکشوی، کاراندازی محرک ونکیل مثل محرک درون‌سوز پارشینی مقرّری است.

موهرّیکهای راتاری سه‌رویه معمول گشته‌اند، که در آنها نسبت ردیوس شیستیرنه و چرخ دندانه‌دار چنین است: گ: r=2؛ 3 (رسم ب) ، چنین محرکها را اساساً در اتومبیلها، زورقها و غیره می‌شنانند. مسّه و ‌اندازه‌های محرکی  ونکیل نسبت به محرکهای درون‌سوز م و-قرّری اقتدارشان یک‌خِله 2-3 مراتبه خرد می‌باشد. استحصال صناعتی محرک ونکیل در ریسپوبلیکة فدراتیوی ژرمنیه، ژاپن و شتتهای متّحدی  امریکا به راه مانده شده است.