میناوی
مجتبی (1900، تهران-1975، همان جا) ، ادبیاتشناس ایرانی. دارالمعلمین عالی ش. تهران را ختم کرده است. اوّلها معلم بود. سالهای 1929-30 راهبری استودینتان ایرانی را در پریج و لاندان به عهده داشت. پس از چند سال به ایران برگشت و سال 1936 باه به لاندان رفت و قریب چار سال آن جا مانده، تدقیقات سودمندی را انجام داد. پس به ایران بازگشت و به استادی (پروفسوری) دانشگاه تهران انتخاب گردید. در این سالها چپدی موشا-ویر فرداًگی ایران در ترکیه بود. دیوان ناصر خسرو، داستان «ویس و رامین»، «نوروزنامه» خییام، تصنیفات بابا افضل را به نشر حاضر کرده است. مجموعة مقالههای او با نام «پانزده گفتار» انتشار یافته است، که تدقیقات مؤلف را دایر به زندگی ابن سینا، محمّد غزالی، جلالالدّین رومی، فردوسی، محمّد اقبال و غ. در بر میگیرد. میناوی تصحیح متن «کلیله و دمنه» را انجام داده است، که از جملة بهترین متنهای این کتاب است.
ز احراری، غ. قادراو.