لیوتیرچیگی

لیوتیرچیگی، یکی از رویه‌های اساسی پراتیستنتیزم، که در رفت ریفارمتسیه در ژرمنیه (عصر 16) در اساس تعلیمات م. لیوتیر و پیروان او پیدا شده است. در ژرمنیه، مملکتهای سکندلویه، امیریکة شمالی و غ. نفوذ دارد. در سcسp کلیساهای انجیلپرستی لیوتیرنی در ریسپوبلیکه‌های پریبلتیکه موجودند. تعلیمات دینی لیوتیرچیگی از کتالیتسیزم اساساً با آن فرق می‌کند، که وه‌ای اعتقاد شخصی بندگان را واسطة نجات آنان می‌داند، یعنی میانروی روحانیان را (کلیسا) انکار می‌کند.

لیوتیرچیگی سلسلة مراتب خاص کلیسای کتالیکی (با سروری پپة ریم) ، روحانیت، پرستش اولیاها و غ.-را انکار کرده، تنها محراب، صلیب، ارغوون، رسمهای دینی (نه اقنوم) را نگاه داشت. از تعاملهای عنعنوی دینی فقط دوتایش-غسل تعمید و تقرّب (مراسم خوردن نان و شراب شرعی، که به توسط آن گویا اعتقادمندان دین نصرانی خود را به عیسی پیوسته به «حیات جاودانی» تقرّب پیدا می‌کرده‌اند) باقی مانده‌اند. کلیسای لیوتیرنی تلان، و نکاح دوباره را اجازت می‌دهد.

ز روی تعلیمات لیوتیرچیگی انسان طبیعتاً از گناه نخستین پاک نیست. از این رو، آدمان تنها به بدی قادر بوده، تقدیر آنها به شفقت الهی وابسته است. بنا بر این احکام «گنهکاری عامّه» در لیوتیرچیگی مقام بزرگ دارد.

فیدیرتسیة عموم عقاید لیوتیرنی 82 کلیسای 48 مملکت را (1970) متّحد می‌کند. کلیساهای لیوتیرنی به هیت ساویت عمومی‌جهانی کلیساها (1948) داخل می‌شوند.