خوشیها

خوشیها، خوشه‌دارها (iگnian یا راسیه‌ای) ، یک عایلة رستنیهای یکپلّه را گویند. xوشیها گیاههای یکساله، دوساله یا بسیارساله و بعضی رستنیهای بتّه و درختمانند را در بر می‌گیرند. پایهشان از 1 سم تا دهها م قد می‌کشند؛ پایة بعضی xوشیها چوب می‌گردد (مس. ، خیزوران بلندی‌اش تا 40 م و دیمیترش 30 سم). xوشیها از روی تشکّل پایه سه نوع می‌شوند.

خوشیهای ریشپایشان دراز-دورتر از پایة اساسی از بندهای ریشپایه‌‌های دراز، که نه آن قدر چقورتر از سطح زمین جایگیرند، پایه‌های نو می‌رویند. این نوع xوشیها (مس. ، جاروبی، نه‌ای، دُم روباهک، جاروبک، اجیرق، گندمجیریق و غ .) در خاکهای نرم می‌رویند. خوشیهای چمدار (سیرپایه) ز پهلوی پایة اساسی از بند پایه‌های، که در زیر خاک ب به سطح زمین نزدیک جایگیرند، پایه‌های نو می‌سبزند. در آنها متّصل بندهای نو تشکول می‌یابند و شاخه می‌رانند. در نتیجه «بتّه» یا «چم» حاصل می‌کنند. به این نوع xوشیها کاویل، چمک و غ. منسوبند. خوشیهای تُنُکپایه (کمپایه) ز بندهای شاخراننده، که در قَبَت بالایی (تا 5 سم)-ا خاک جایگیرند، پایه‌های نو قد می‌کشند و بتتمانند می‌شوند. به این نوع xوشیها سولیگیاه، ارزنک، خردومه و غ. منسوبند.

xوشیها یکی از عایله‌های کلانترین پوشیدتوخمخا می‌باشند. آنها قریب 700 جنس (تا 10 هز. نمود)-ا رستنیها را در بر می‌گیرند در ا.ج.ش.س. تق. 150 جنس و 1000 نمود، در تاجیکستان 90 جنس و بیش از 300 نمود xوشیها (در مرغزار، دشت، بیابان، منطقه‌های الپی و غ .) می‌رویند

xوشیها، که مهمترین زراعت غلّه‌دانه (گندم، شالی، جواریمکّه، سولی، جودار، جو، ارزن، جواری و غ .) و نیشکر به آنها منسوبند، در حیات انسان اهمیت بزرگ دارند. خوشیهای خودرویی و کشته رستنیهای خوراک چاروا می‌باشند. آنها همچون رستنیهای تکنیکی در استحصال قند، آهر، اسپیرت، قاغذ، روغنهای خوراکی و خوشبویی، مصالح بناکاری (غولبه‌های آبگذر، تخته) ، مبل، ظرف و غ. اهمیت کلان دارند. خوشیها را در صناعتهای بافندگی و شیمی، استحصال روغن ایفیر، اینچنین به صفت رستنیهای آرایشی و دارویی استفاده می‌برند. بسیار xوشیها (دیوگندم، اجیرق، جاروبک، خسکهک و غ .) را برای مستحکم نمودن خاکهای نرم و ریگهای، اینچنین برای به سبزمیدان تبدل دادن ایرادرامها به کار می‌برند. بعضی xوشیها (سولیگیاه، اجیرق، غمایی و غ .) علفهای بیگانة کشتزارند.

د .: سیریبریکاوه ت. ا. ، مارفاگینیز پابیگاو ا ایوالیوتسیه جیزنینّыخ فارم زلکاو، م. ، 1971. س. یونساو.