خمریات

خمریات (از عربی-مه‌ای، شراب، باده) ، اشعاری را گویند، که در وصف مه‌ای، میگوساری، طرز تییار کرده‌ای شراب، شرایط و شرطهای استعمال ساده، بزمها و غیره ایجاد شده‌اند. xمریات در ادبیات تا اسلامی عرب[قسم نصیب قصیده‌های امر ابن کلثوم، ابوملیک غیاث ابن غوص (640-710)) به وجود آمده، بعدتر در ایجادیات ابینواس به جنر مستقل تبدل یافته است. از «سرود آتشکدة کرکویی»، تصویر بزمهای جمشیدی و توصیف مه و موسیقی در «شاهنامه» فردوسی برمی‌آید، که خمریات در ادبیات قدیم تاجیک نیز وجود داشته است. نمونة خمریات را در ایجادیات رودکی (قصیدة «مادر مه‌ای» و بعضی شعرهای دیگر) دریافتن ممکن است. مثلاً، رودکی گفته است:
بیار آن مه‌ای، که پنداری روان یاقوتیناب استی
وه یا چون برکشیده تیغ پیش آفتابستی.
در ایجادیات نمایندگان ادبیات کلاسیکی فارس-تاجیک-منوجیهر، فرّخی، حافظ («ساقی‌نامه») و دیگر خمریات به نظر می‌رسد.
س. عمراناو.