فال

فال فال‌بینی، فالگویی، اصولهای گویا پیشگویی کردن قسمت آدمان و به وقوع آمدن حادثه‌ها را گویند، که توسط اشیای مختلف و یا هیوان و پرّنده‌ها صورت می‌گیرند. فال در دورة تقسیمات اجتنمایی محنت، در عهد مادرشاهی به وجود آمده است. آن در مأخذهای علمی به دو گروه (ظاهری و باطنی) جدا می‌شود. معمولاً موافق وضع جرمهای آسمانی (نگرید صناعت تنظیم) ، آتش، تغییرات طبیعی (رعد و برق، جاله، باران و غیره) ، کتابهای مقدّس، جسد و آواز هیوانات، حرکت مار، آیینه، قرته و غیره فال می‌بینند، که به گروه فال ظاهری داخل می‌شوند. به گروه دوّم فال خواب‌بینی (تعبیر خواب) ، ملاقات با ارواح و غیره داخلند.

بابولیان، ایتروسکها، ریمیها برای فال جگر چاروای قربانیشده را به کار می‌بردند. بسیار خلقها برای فال‌بینی از استخوان، دانه و ریشه‌های درختان و رستنیها و غیره استفاده می‌کردند. در آسیای میانه زیاده از 40 نمود فال وجود داشت. فال‌بینها با سنگچه، تکراری سخن، پخته، پیاله یا خود کاسة آب و غیره فال می‌دیدند. فال یکی از پایه‌های معنوی میستیکه می‌باشد. در گذشته از روی وضع جرمهای آسمانی فال دیدن در شرق و غرب خیلی معمول بود و دربارها منجّمان مخصوص داشتند. از روی کتاب فال دیدن هنوز در یونان قدیم وجود داشت و منبعد در اوراپه نیز معمول گشت. در روس قدیم راجع به فال کتاب مخصوصی تألیف گردیده است. در شرق بیشتر از روی دیوال حافظ شیرازی و دیگر شاعران فال می‌دیدند. فال حالا در شمه، فرنسیه، رفگ و دیگر مملکتها انکشاف یافته است. سال 1954 در شمه، بار اوّل کانگریسّ عمومی‌جهانی فال‌بینها برپا گردید. حالا تنها در فرنسیه رسماً 34 هزار فال‌بین کسبی هست، که روزی به 50 هزار نفر احتیاجمندان خذمت می‌رسانند. با فال‌بینی بیشتر لولیها مشغولند. فال را بعضی دینهای ملّی، قبیلوی (قسماً جهانی) دستگیری می‌کنند. اسلام فال‌بینی را همچون عمل به توحید ضد نمی‌پذیرد. نگرید نیز اشکال رمل.
ا. مراداو، م. میرّهیماو.