اتیک (یون. ethika، از etos-رسم، خلق، خصلت) ، خلقشناسی، یک فنّ فلسفی را گویند، که مسئلههای اخلاق را میاموزد. اصطلاح ه.-را بار اوّل ارسطو (در اثرهایش «ایتیکة نیکامخه»، «ایتیکة بزرگ» و غ .) استفاده برده بود. رواقیان فلسفه را به منطق، فیزیکه و ه. تقسیم کرده، آخری را علم عاید به طبیعت انسان نامیدند، که با انتراپالوژی برابر است. در تعلیمات فیلسوفان دورة عتیقه ه. با فلسفه و حقوق آمیخته بود. در عقیدههای فلسفی متفکّران عصرهای میانة شرق ه. جزء ترکیبی فلسفة عملی به شمار میرفت. ه. از علم معاشرت عبارت بوده، با نام تهزیب اخلاق معلوم است. «ایتیکه» ب. سپینازه تعلیمات در بارة جوهر و مادوسهای آن میباشد. ه. در سیستم ا. کنت علم در بارة بایستن است، که غایه ه.-ا مختار (به پرینتسیپهای اخلاقی باطنی اساسیافته)-به ه.-ا گیتیرانامی (شرط، منفعت و مقصدهای به پرینتسیپهای اخلاق، بیگانه) مقابل میگذاشت.
ه.-ا مارکسیستی مقابلگذاری ه.-ا «صرف نظریهوی» و «عملی» را رد میکند. آن مستقلیت نسبی اخلاق را همچون یک شکل شعور جمعیّتی اساسناک کرده، به شرایط تاریخی و حیات اجتماعی وابسته بودن طلبات و نارمههای اخلاقی، پیدایش و انکشاف و عمل آنها را به قید میگیرد. نیگ. نیز اخلاق.