باشی
، پسوند بعضی اسمها، که از اصطلاح ترکی باش به معنی سر و بندک نسبی ترکیب یافته، بیشتر معنی سردار، فرمانده و سرور را افاده میکوند. پس از استیلای مغول در قطار دیگر اصطلاحات ترکی باشی همچون جزء ترکیب عنوان شغل، رتبه و منصب درباری به زبان فارسی وارد گردید. امّا کاربرد باشی در زمان حکومت صفویان، قاجارها (در ایران) و منغیتیان (در ماوراءالنهر) وسعت یافته، منصبهای درباری چون قورباشی، ایشیکاغاباشی، قورچیباشی، میرزاباشی، آبدارباشی، آشپزباشی، اسلحهدارباشی، امیرآخورباشی، امیرشیکارباشی، انباردارباشی، باغبانباشی، تفنگدارباشی، توپچیباشی، چراغدارباشی، توشمالباشی، خادمباشی، خواجهباشی، سفرچیباشی، شاطرباشی، شرابچیباشی، صرّافباشی، زرابیباشی، فرّاشباشی، فیلبانباشی، قوشچیباشی، متولیباشی، معمارباشی، مشعلدارباشی، ملّاباشی، منجّمباشی، مهماندارباشی، منشیباشی، یوزباشی، ایلیکباشی و منگباشی وجود داشتند.