بالتیو
محمّد نظراویچ (16. 10. 1928، بخارا-2011، همان جا) ، فیلسوف، دکتر علمهای فلسفه (1966) ، پروفسور (1969). خادم خدمتنشاندادة علم ازبکستان (1978). ختمکردة انستیتوت پیدگاگی شهر بخارا (1950). مدّتی در آموزشگاه پیدگاگی بخارا و کمیتة کُمسومول ولایت بخارا فعالیت داشته است. اسپیرنت (1951-54) ، معلم کلان (1954-68) ، مدیر کفیدرة فلسفه و منطق دّت (1968-74). از سال 1974 فعالیت در مکاتب عالی جمهوری ازبکستان. اوّل پروفسور انستیتوت تکمیل اختصاص معلمان شهر تاشکند، بعد ریکتار انستیتوت پیدگاگی قرشی (1977-86) و از سال 1986 تا آخر عمر مدیر کفیدرة انیویرسیتیت دولتی بخارا بود. بالتهیف به تحقیق مسئلههای فلسفی و منطقی متفکّران عصرهای میانة شرق، خصوصاً ابن سینا و مکتب فلسفی مشّاع مشغول بود. دایر به مسئلههای نظریة معرفت ابن سینا و شاگردان و پیروان او تحقیقات بسیاری انجام داده است. نسبت به فعالیّت بعضی نمایندگان تصوّف و افکار معنوی و اهلاقی متفکّران شرقی اسرهای میانه نیز تحقیقات ارزشمند دارد. .
اسار: متیریه و شعور. استالینآباد، 1958؛ نظریة دانش. استالینآباد، 1960؛ نیکاتارыی واپراسы گنیسیالاگی ا لاگیک و پرایزویدینییخ ابن سینы ا اگا شکالы. دوشنبه، 1965؛ ابن سینا. دوشنبه، 1972؛ اب و ال ابن سینه-ولیکیی مыسلیتیل، اچیانыی، اینتسیکلاپیدیست سریدنیویکاواگا واستاکه. تشکینت، 1980؛ ابن سینه-وыدیوشییسیه فیلاساف سریدنیویکاویه. مسکو، 1983