بایسونقور

بایسونقور، بایسونقور، بایسونقر (16. 9. 1397، هرات-20. 12. 1433، همان جا) ، از اصیل‌زادگان سلالة تیموریان. پسر شاهرخ، نبیرة تیمور، برادر الغبیک، حاکم ویلّایتهای مازندران، استر‌‌آباد و جرجان (1414) ، بعد وزیر پدرش-شاهرخ (1416-20) بود. حاکم ایران و آذربایجان (1420) و استر‌‌آباد (1431). هنگام سفرهای شاهرخ وظیفة معاونی او را ادا می‌کرد. بایسونقور شخص معرفتناک، مخلص اشعار فارسی-تاجیکی بود. زمان وزیری‌اش در هرات کتابخانه تش­کیل کرده، خطّاطان و نقّاشان، مصوّران و صحّافان و زرخلگران را جلب نمود. سالهای 1425-26 کاتبان کتابخانه قریب 40 نسخه «شاهنامه» فردوسی را مقایسه کرده، نسخة انتقادی آن را ترتیب و با مینیاتوره‌های مکتب تصویری هرات، که با راهبری بایسونقور تع­سیس یافته بود، ‌ آرا دادند. خود بایسونقور به آن مقدّمه نوشته است. سال 1423 با سپارش بایسونقور حافظ ابرو به نوشتن اثر معروفش «زبدت و-ت-تواریخ» شروع کرد. بایسونقور در مشهد در مقبرة گوهرشادبیگیم دفن شده است.

دبیات: برتالد و. و. الوگبیک ا اگا وریمیه. ساچ. ، ت. 2. کن. 2. مسکو، 1964؛ انسیکلوپدیة ساویتی تاجیک. جلد 1، دوشنبه، 1978؛ ازبیک ملّیی اینتسیکلاپیدییس. 4-2. تاشکند، 2001.

ه. مختاراف.