عبدالله (سال تولد و وفاتش نامعلوم) ، شاعر تاجیک (آخر عصر 15-ابتدای عصر 16). در زادگاهش-شهر جام تحصیل کرده، به شعرگویی آغاز نمود و چون شاعر توانا شهرتمند گردید. از استعداد بلند او در ایجاد گزل و رباعی و مثنوی علیشیر نوایی در «مجالس-ان-نفایس» اطّلاع داده است. به «شاهنامه» فردوسی، «خمسه» های نظامی گنجوی و امیر خسرو دیهدوی و مثنویهای عبدالرحمان جامی جوابیه نوشته است. ابیات زیرین نمونة شعر اویند:
پس آن گه بسی گاومیشان نر،
به زنجیر بستند بر یکدیگر.
ک در پیش خندق فصیلی بوید
وه ز-او هر یکی منع فیلی بود.
چه را باید از فیل کردم حذر،
ک او چارپایست چون گاو خر.
**
نوبووت را تویی آن نامه در مشت،
ک از تعظیم دارد مُهر بر پشت.