بدولکریم

عبدالکریم (سال تولد و وفاتش نا­معلم) ، شاعر تاجیک (عصر 16). در تذکره‌های عصر 16 این شاعر چون شخص اصیل‌زاده، شاعر خوش‌طبع، دارای سخنان مرغوب و اشعار دُرّبار یاد گردیده است. ‌خواجه ‌حسن نثاری در تذکره‌ش «موزکّیر-ال-اخباب» عبدالکریم را یکی از شاگردان خود دانسته است. عبدالکریم شعرهای خود را از نظر نثاری و چندی از اهل قلم و همّسلقان خود می‌گذرانید. از دیوانش اتّیلایی نیست. نمونه‌های اشعارش به واسطة تذکره‌ها و بیاضها تا زمان ما رسیده‌اند. این ابیات از اوست:

سورود و ناله‌ام، ایی دل، از آن اثر دارد،

ک پیش غمزة او جایی در جگر دارد.

ز جمع دایرة اهل دل برون بادا،

کسی، که تا دم مُردن دل از تو بردارد.

چ گونه گیج محبّت نهان کنم در دل،

ک آن خرابه به هر سو هزار در دارد…