بولیه

بولیی (از یونانی ا-حسچة انکاری و bule-اراده) ، بی‌ارادگی رنج و-رانه، ضعف اراده تا تماماً گم شدن آن، نبودن میل و خواهش به فعالیت.

بولیه هم در کودکان و هم در کلانسالان پیش از همه نشانة دورة اوّل بیماری روحی است. ابولیه هنگام بعضی بیماریهای روحی (پس-خاز سوداوی و شیزافرینیه) ، ضربخوری مخدود مغز cap، بخصوص قسمت پیشانی پیدا می‌شود.

در حالت ابولیه بیمار کم‌حرکت، ضعیف، بیغیرت، به محیط و اطرافیان بی‌اعتنا گشته، میل و خواهش و تشبث خود را گم می‌کند. در سن کودکی ابولیه می‌تواند باعث cap زد­ن بیماری روحی گردد. کودک بی­مار بی یگان سبب کناره‌جویی، نافعال، پریشان‌خاطر می‌شود. چنین حالت را کلانسالان بعضاً تنبلی می‌شمارند، ولی تدریجاً بیما­ری کودک عیان می‌گردد، او به مشغولیّتهای هرروزه و رفیقان خود شوقی ظاهر نمی‌کند، روزهای دراز در جایگاه بی‌حرکت خواب می‌رود، حرف نمی‌زند، حتّی به نگاه و بین خود اهمیت نمی‌دهد. ابولیّه را از سست‌ارادگی، که در نتیجة تربیة نادرست به وجود می‌آید، فرق باید کرد. موقتاً قطع کردن مشغولیّتها، به سنتاریه رفتن و طبابت قوّتبخش برای رفع ابولیه مفید است.