ТАВЗЕХОТ

ТАВЗЕХОТ дар матншиноси як кисми аппарати илмии нашрияхоро гуянд, ки матнро шарх медихад ва мазмуни истилоху калимахоро мефахмонад. Ба воситаи тавзехот мохияту кимати фикри муаллиф мукаммалтар кушода мешавад. Хангоми ба чоп хозир кардани асархои нависандагон, арбобони давлат ва олимон бисёр вокеахо, далелхо, номхо, мафхумхо тавзехотталаб мекунанд.

Бинобар ин мураттибон, мухаррирон ба чунин асархо тавзехот менависанд. Тавзехот се навъ дорад: 1) Тавзехоти таърихию адаби ё таърихию илми, ки ба асархои бадеи ва илми навишта мешавад; 2) Тавзехоти вокеи, ки ба ёддоштхо, хотирахо ва мактубхо оид аст;
3) Тавзехоти лугави ё этимологи, ки архаизм, неологизм, диалектизмхо ва гайра, инчунин калимаю ибора ва чумлахои хоричиро шарх медихад. Дар тавзехот мавчудияти чор унсури матншиноси хатмист: 1) Нишон додани тамоми сарчашмахои матни асари чопшаванда; 2) Асоснок будани атрибусияи асари чопшаванда; 3) Бо далелхо исбот кардани санаи огозу итмоми асар; 4) Шархи мухтасари таърихи пайдоиши асар. С. Табаров.