ШАМИМ Хайруллох

ШАМИМ  Хайруллох (с. тав. ва ваф. номаълум), шоири точик (а.17). Аз доираи хунармандон. Чанде бо касби офтобасози машгул будааст. Сипас дар дарбори Абдулазизхон (хукмр. 1645—81) то ба тахт нишастани хукмрони дигар хидмат кард. Охири умрашро дар факирию нодори гуазронидааст.

Аз осори Шамим китъахо ва абёти пароканда тавассути тазкирахо (мас., «Музокир-ул-асхоб»-и Малехои Самарканди) боки мондааст. Шамим ба сабки хинди пайрави карда, ашъори хасбихоли, ишки ва г. офаридааст. Абёти зерин аз уст:

Баски резад гарди кулфат аз чабини холи мо,

Шишаи соат бувад оинаи тимсоли мо.

Баски шуд аз бекарори хилъати мо чун нафас,

Дар тани оина чун дил метапад тимоли мо.

Ад.: Мирзоев А., Сайидо и его место в истории таджикской литературы, Сталиннбад, 1954; Суханварони Сайкали руи замни, Д., 1973.