Павлов Михаил Александрович (21. 1. 1863, махаллаи Божий Промысел, холо дар худуди шашри Ленкоран — 10. 1. 1958, Москва), металлурги совети, асосгузори мактаби советии домначиён, академики Академияи Фанхои СССР (1932; аъзо-корреспондент 1927), Кахрамони Мехнати Сотсиалисти (1945).
Баъд аз хатми Институти кухкории Петербург (1885) дар заводхои металлургия нохияи Вятск инженер шуда кор кардааст. Дар солхои аввали фаъолияти инженериаш курахои домнави ва пудлингил заводи Климковский ва чанд заводи дигарро аз нав сохт. Солхои 1896—1900 дар заводи Суливск бо антрасит гудохтаии металлро ба рох монд. Соли 1900 дар Омузишгохи олии кухкории Екатеринослав (хозира Институти кухкории Днепропетровск) фаъолияти педагогии худро cap кард; солхои 1904—41 профессор. Институти политехникии Петербург (Ленинград) буд; дар айни замон дар Академияи кухкории Москва (1921—30) ва Институти пулоди Москва (1930—41) вазифаи профессориро адо мекард.
Павлов дар тартиб додани лоихаи калонтарин заводхои металлурги, курахои домнави ва дастгодхои пулодгудози иштирок дошт.
Муаллифи як катор китобхои дарси дар сохаи металлургия, аз он чумла курси «Металлургияи чуян» аст. Лауреати Мукофотхои давлатии СССР (1943, 1947). Бо 5 ордени Ленин, ордени Байраки Сурхи Мехнат ва медалхо мукофотонида шудааст.