ПОЯ (caulis), узви растани, ин дар он шоху барг чойгир шудааст. Ба воситаи поя моддахо дар байни баргу реша харакат мекунанд. Пояи баъзе растанихо шаклашро дигар карда, вазифахои захира кардани обу моддахои гизои (лундаки картошка), мухофизат (хори дулона ва янток), афзоиши нашви (ачирик, кулфинай) ва гайраро адо мекунад. Пояхои яксола ва бисёрсола, руизамини ва зеризамини, устувоншакл, мусаттах, серкирра ва гайра мавчуданд. Аз руи тарзи сабзиш Пояхо ростпоя, хазанда, часпон ва печон мешаванд. Поя асосан аз нуг ба дарози месабзад. Дарози ва гафсии Поя низ дар хел аст. Масалан, дарозии Пояи ушнахо якчанд см, диаметраш якчанд мм, дарозии Пояи секвояхо то 150 м, диаметраш 10—12 м, дарозии Пояи лианахо 200—300 м мешавад.
Агар ба бурриши кундалангии Поя назар афканем, дар он се кабатро мебинем: кабати беруни — пустлох, мобайни—чуб ва маркази — дилак (магз). Пустлох аа пустпарда ва пук иборат аст. Дар зери пустпарда (дар Пояхои, ки холо пук хосил накардаанд) хучайрахои сабз, ки хлоропласт доранд ва дар зери ин хучайрахо лиф чойгир шудаанд. Лиф наххои лифи ва найчахои элакшакл дорад. Дар байни чубу пустлох камбий мавчуд аст.