Насх

Насх (ар. нусхабардори, руйнавискуни), як навъи хати арабист. Дар асри 9 ва аввали асри 10 аз хатхои мухаккак ва сулс ба вучуд омадааст. Дар такмилн Насх хизмати Ибни Мукла ва бародараш Абдуллох бузург аст. Насх аз чихати осонхони дар байни тамоми навъхои хати араби дар чои аввал меистод. Баробари ба вучуд омаданаш зуд пахн шуд ва чои дигар хатхоро гирифт. Дар Насх ха­маи харфхо пурра ва бо таносуби муайян навишта мешаванд. Инчунин лозим аст, ки харфхои ба хам монанд: бе (v), те (^), се (^), чим (с), хе (с), хе (с), дол (*), зря (*), ре 0), зе О) ва гайра дар хар холат андозаи якхела дошта бошанд.

Дар Наск харфхо хеч вакт бо хам печида навишта намешаванд; хаттот хак надорад, ки шакли харфхоро тагйир дихад. Харфхоп чопи дар асоси Наск сохта шудаанд. Наск беш аз хазор сол боз дар тамоми кишвархои исломи маъмул аст ва ба тагйиру тахаввуле дучор наомадааст. Фанат солхои 20 асри 20 малики Миср Фуоди 1 хост дар Наск харфхои калон ва аломатхои китоби чори ку­над, вале ин кушиши у кобили пайрави нагардид. Машкуртарин хушнависон, ки дар навиштани Наск мохир буданд ва хар кадом сабки хос доштанд, инхоянд: Ибни Баввоб, Ёкути Мустаъсими, Кобус ибни Вушмгир, Абуюсуфи Гулпойгонй,

Ахмади Туркистони, Абдулмуъмини Исфахонй, Хамдуллохи Бухорои ва писараш Мустафо, Мирзо Ахмади Найрезй ва гайра.