МИНАЕВ Иван Павлович (21. 10. 1840, Тамбов —13. в. 1890, Петербург), шаркшинос, асосгузори мактаби диндшиносии рус. Аз соли 1869 доцент, аз 1873 проф. Университети Петербург. Се маротиба (солхои 1874—75, 1880,
1885-86) ба Хиндустон, Чейлон (Шри-Ланка) Бирма, Непал ва Миср саёхат кард. Тадкикоти илмии Минаев асосан ба таърихи дуньёи кадим, асрхои миёна ва нави мамлакатхои Осиёи Чануби бахшида шудааст (таърих, адабиёт, фалсафа, забоншиноси, география, хусусан географии таърихи, этнография, манбаъшиноси ва фольклор). Минаев асосгузори тадкикоти муфассали буддоия дар Россия буда, дар омузиши он сахми арзанда дорад. Бисьёр дастнависхои санскрити ва палиро чамъ оварда, ба руси тарчума ва кисми зиёди онхоро нашр кард. Асархои у, ки ба таърихи Хиндустон ва мамлакатхои хамчавори он, аз чумла ба ибтидои давраи харакати миллии озодихохи бахшида шудаанд, басо чолиби диккатанд. У дар омузиши таъриху этнографияи точикони болооби д. Аму ва Бадахшони Афгонистон, Кулоб, Каротегин, Дарвоз низ хиссаи калон гузоштааст.
Ас.: Сведения о странах по верховьям Аму-Дарья, СПБ, 1879.
Ад.: Минаев И. П. (Мачмуаи мак-), М.. 1067.
Т. Мухиддиное, П. Мирзоев.