Теги: Ислом

ТАЛОҚ (арабӣ — раҳоӣ, сар додан), дар шариат расман бекор кардани ақди никоҳро гӯянд. Ба ҳукми қонун даромадан талоқ аз амри мард вобаста аст. Агар қатъи никоҳро зан талаб кунаду мард розӣ нашавад, талоқ ба ҳукми қонун намедарояд. Қозӣ талоқро дар сурате тасдиқ мекунад, ки мард талоқро ҳангоми ҳушёру саломат …

ТАВҲИД (ягонагӣ, ваҳдат), таълимоти диниест, ки яккаю ягона будани худоро дар «ло илоҳа иллаллоҳ» ифода мекунад. Мафҳуми худо дар давраи политеизм дар байни арабҳо маълум буд, вале ин мафҳум худоҳои оомониеро ифода мекард, ки ҳанӯз яккаву ягона набуданд. Муҳаммад ғояи ваҳдати сетонаи (худо-падар, худо-писар ва рӯҳулқудс) масеҳиятро, ки моҳиятан маънои …

ТАВФИҚ (арабӣ — мувофиқ гардонидан), яке аз мафҳумҳои асосии ахлоқи шарқиро гӯяяд, ки покӣ, хайрхоҳӣ, саховат, накӯкорӣ, адолат, ростқавлӣ, сидқу вафо ва ғайраро ифода менамояд. Фарде, ки одобаш ба сифатҳои фавқ мутобиқ бошад, шахси ботавфиқ мешуморанд. Ислом ба ин мафҳум тобиши динӣ дод. Диндорон мӯътақиданд, ки шахси мӯъмин бояд сифатҳои …

ПУЛИ СИРОТ, пиг. Сирот.

ҚИЁС, як рукни асосии фиқҳро гуянд, ки тавассути муқоиса бо масъалаҳои ҳуқуқӣ дар Қуръону ҳадис баёншуда хулоса мебароранд. Маъмулан ба масъалаҳое дахл дорад, ки дар манбаъҳои ҳуқуқии мусулмонӣ роҷеъ ба онҳо бевосита чизе гуфта нашудааст. Мас., агар тоҷир ё намояндаи ягон давлати ғайримусулмонӣ ба мамлакати мусулмонон омада дуздӣ ё дигар …

ҚИБЛА (ар.— суй, ҷиҳат), самтеро гуянд, ки мусулмонои ҳангоми гузоридани намоз руи худро ба он нигаронанд; дар макони муқаддасе, ки дар вақти парастиш ба он ру оваранд. Муҳаммад дар ибтидои тарғиботаш баробари ба дини ислом даъват намудани пайравони дини яҳудӣ ва масеҳият расму оини онҳоро низ қабул карда, Байтулмуқаддас (Уршалаим)-ро …

ҚИЁМАТ (ар.     — бархостан, растохез), мувофиқи таълимоти дини ислом рӯзест, ки гуё тамоми мурдаҳо аз нав зинда шуда, аз кору кирдорашон ба пурсандаҳо (мункару нақир) ҳисобот медиҳанд. Тасаввуроти рузи Қ. қариб дар ҳамаи динҳои ҷаҳон мавҷуд аст. Дар дини ислом он аз динҳои пешин мерос мондааст. Масъалаҳои асосии ҷаннату дузах …

ҚАЗОВУ ҚАДАР (ар.  ҳукм, амр ва — қудрат, тавоноӣ), истилоҳоти динию фалсафии Шарқро гуянд. Дар аҳди аввали ислом истилоҳи Қ. қ- ба маънои сиришту сарнавишт истифода гашта, «қазо» маъмулан муродифи амри абадию азалӣ, куллӣ ва сифати зотии худо, «қадар» бошад, зуҳури ирода, амр ё Ҳукми махсуси уро ифода мекард. Мас., …

ЭҲРОМ (ар. — ба замини муқаддаси Макка ворид шудан), 1) Дар арафаи зиёрати Каъба як муддати муайян барои ҳоҷиён ҳаром (манъ) будани истеъмоли нушокиҳо, куштани ҷондор, решакан кардани растанӣ, шикастани дарахт, кутоҳ кардани нохуну муйи cap, тарошиданн риш ва ғ. 2) Либоси махсуси мусулмони зиёратгар дар ҷараёни ки аз порчаҳои …

ШУЪАЙБ  мувофиқи ривоятҳо, пайғамбарест, ки иддаи зиёди мардум ба вай имон наоварданд ва боиси ғазаби худо гардидаид. Худо ба сари мардум гармо Фиристодааст. Одамон ба гармо тоб наоварда ба саҳро рафтаанд ва ба зери сояи абре паноҳ бурдаанд. Гумони одамон хато мебарояд ва аз қазо аз абр ба сари мардум …