САНДОН, с и н д о н, 1) олати оҳангарӣ, мисгарӣ ва заргариест, ки ба рӯи он оҳан ё филизро монда, бо хоиску кӯба мезананд.
Сандон хӯлаи фӯлодини сарпаҳнест, ки сайқал дода шудааст. Онро одатан бар кундаи чӯб устувор мекунанд. Дар асбобсозӣ ва истеҳсоли соат Сандони хурди бар миз устувор шударо истифода мебаранд; 2) тахтачаи оҳанини рӯи дарвоза, ки ҳалқаи овезаро бар он мезананд.