Нӯъмони Розиқ (фамилия Розиқов; 9. 5. 1927, деҳаи Симиганҷи райони Орҷоникидзеобод — 2. 4. 1982, ҳамон ҷо), шоири советии тоҷик. Аз оилаи деҳқони камбағал. Аъзои КПСС аз соли 1950. Институти педагогии ба номи Т. Г. Шев- чонкоро хатм кард (1958). Солҳои зиёд муаллим, котиби ташкилоти партиявӣ, ҷонишини раиси Комиҷроияи Совети депутатҳои халқии райони Орҷоникидзеобод, район, колхоз ва муҳаррири газетаи районӣ буд. Аз соли 1979 директори Хонаи истироҳати Академияи Фанҳои РСС Тоҷикистон, солҳои 1981—82 Раиси Иттифоқҳои касабаи коркунони маданияти pайони Орҷоникидзеобод буд.
Асосан барои бачаҳо шеър менавишт. Аввалин маҷмӯа ашъораш — «Мусичаҳо нодон не» (1905). Муаллифи маҷмғаҳои ашъори «Телефони чум- чуқ» (1968), «Гулмоҳӣ» (1971), «Бузғолаи бозингар» (1974), «Файзи баҳор» (1977). Ашъораш ба забонҳои русӣ, украинӣ, литвонӣ ва ғайра тарҷума шудааст. Аз соли 1973 узви ИН СССР. Бо медалҳо, Грамотаҳои Президиуми Совети Олии РСС Тоҷикистон мукофотонида шудааст.