ФАЛСАФАИ ТАЪРИХ

ФАЛСАФАИ ТАЪРИХ, як қисми фалсафаро гуянд, ки мазмуну қонуният ва роҳҳои асосии ҷараёни инкшиофи таърихиро шарҳ дода, усули маърифати онро ошкор месозад. Таълилюти томарксистӣ ҳукми азалии илоҳиро қувваи ҳаракатдиҳандаи таърих (Августин) медонад.

Таълимоти ақли илоҳӣ (И. Г. Гердер), рӯҳи мутлақ (Г. Гегел), табиати тағйирнопазири ипсон ва шароити табшш он (маорнфнарварон, Л. Фейербах) хусусияти идеалистӣ ё патуралистӣ доштанд. Дар фалсафаи муосири буржуазӣ шаклҳои нави назарияи таърихӣ (О. Шпенглер, А. Тойнби, П. А. Сорокин), таълимоти динии моҳияти таърих (Н.А.иБердяев, Ж. Марнтен, Р. Бултман, Р. Нибур) пешниҳод шуда, дарки умумии воқеаҳои таърихӣ инкор гардидааст. Дар марксизм-ленинизм материализми таърнхӣ Фалсафаи  таърих аст.