Абдурраҳмони Офтобачӣ  (соли таваллуд ва вафот номаълум), яке аз роҳбарони шӯриши халқии солҳои 1873 -76 дар хонии Хуқанд. Абдурраҳмони Офтобачӣро аввалҳо Худоёрхон ба вазифаи офтобачии дарбор (дар замони пеш ин вазифа обдор, дастархондор ва амсоли инҳо ном дошт) таъин карда  буд. Апрели 1873 дар навоҳии ҷанубу шарқии хонии Хӯқанд бо …

Абдурраҳмони Муҳманд (номи дигараш Раҳмон Бобо; 1632, деҳаи Баҳодури назди шаҳри Пешовар – 1706, ҳамон ҷо), шоири афғон. Ба забони пашту менавишт. Осораш дар девоне фароҳам омадаанд, ки дар Лоҳур (1876) ва Кобул (1949) ба табъ расидааст. Мавзӯъҳои ашъораш ишқ, панду андарз, ватандӯстӣ, инсондӯстӣ, даъват ба ваҳдати миллӣ ва ғайра …

Абдурраҳмони III (891 – 961), амир (912) ва баъд халифаи Куртуба аз соли 929. Ба Абдурраҳмони III лақаби «Ғолиб» (ан-Носир) гузошта буданд. Аморатро, ки аз тарафи собиқадоронаш суст ва пароканда шуда буд, барқарор кард. Соли 931 Сеута, 932 Толедоро забт намуд. Аз соли 955 Леон ва Навар­ра ба Абдурраҳмони  III …

Абдурраҳмони II (792 – 852), амири Қурта аз соли 822, абераи Аб- дурраҳмони I. Ҳомии машҳури илму дониш ва санъат. Дар сиёсат мутаассиб набуд, ба ҳамаи динҳо эҳтиром дошт. Иморатҳои боҳашамате, ки дар замони Абдурраҳмони П сохта шуданд, ба хазинаи давлат зарар овард.

Абдурраҳмони I (734 – 788), амири Қурта аз соли 756, асосгузори су-  лолаи Умавиёни Қурта дар нимҷазираи Пиреней. Абдурраҳмон аз Сурия ба воситаи Африкаи шимолӣ ба Испания рафт. Он ҷо Кордова (Қурта)-ро забт карда, амири Андалусия гардид. Ба манзури мутамарказонии давлат бар зидди аъёну ашрофи қабилаҳои араб ва барбарҳо (муқимнишинони …

«Абдурраҳмонбегӣ» таронае, ки оҳанги онро ҳофиз ва оҳанг­сози номӣ Абдурраҳмонбег (асри 19) эҷод кардааст. Ин тарона дар асоси қисматҳои таронавии мақоми «Наво» таълиф шудааст. Чунин «Абдурраҳмонбегӣ»-ҳо маъ- руфанд; «Абдурраҳмонбегӣ»-и 1 ва 2. Ин ду асар дар асоси зарбу навоҳои оҳанги «Савти сарвиноз» тасниф шудаанд. Уфари “Абдурраҳмонбегӣ.»- и 2 ба зарбу …

Абдурраҳмон Давлат ибни Толеъ (соли таваллуд ва вафот номаълум), муаррих, толеъшинос (астролог) ва нависандаи тоҷик (асрҳҳои 18 – 19), ҳамасри Абулфайзхон – охирин намояндаи силсилаи Аштархониёни Бу­хоро. Абдурраҳмон муаллифи асари таърихии «Таърихи Абулфайзхон» аст. Ин китоб шомили таърихи ҳукумати Абул­файзхон буда, иттилооти муҳиме дар робита бо таърихи сиёсӣ, иҷтимоӣ – …

Абдурраҳмонбег (1856, Бухоро – 1916, ҳамон ҷо), ҳофиз, оҳангсоз ва машшоқи номии тоҷик (асри 19). Зодгоҳаш Бухоро, аслу насабаш аз Насаф аст. Санъати сарояндагӣ ва навозандагиро дар Бухоро аз худ на­мудааст. Зимни ҳамнишинӣ бо устодони «Шашмақом» Бобоҷалол Носирзода ва Бобоғиёс Абдулғанизода ба катори беҳтарин хонандагону сарояндагони мақомҳои классикӣ расидааст. Абдурраҳмонбег …

Абдурраҳмон Бараки Муншӣ (соли таваллуд ва вафот номаълум), хат­тот ва хушнависи форс-тоҷик (асри 15). Аслан аз Бухорост. Асарҳои бисёреро китобату хаттотӣ намудааст. Соли 1464 бо супориши амир Субҳонқулихон «Бахр-ул-хавос» ном аса­ри Неъматуллоҳ Ҳокими Кирмониро бо хати хоною зебо китобат карда­аст. Мутаассифона, асар аз рӯи нус­хаи асл китобат нашуда, баъд тавассути …

Абдурраҳими Xоразмӣ (соли таваллуд ва вафот номаълум), хаттот ва шоири форс-тоҷик (асри 16). Писари Абдурраҳмони Хоразмӣ. Дар бораи зиндагии Абдурраҳими Xоразмӣ маълумоти кофӣ дар даст нест. Вай асосан дар Шероз ва Табрез зиндагӣ кардааст. Ҳунари хаттотиро дар овони бачагиаш аз па- дараш омӯхтааст. Фаъолияти хушнависии Абдурраҳими Xоразмӣ асосан ба солҳои …