АБУЛМУЗАФФАРИ ПИСАНҶАДӢ

АБУЛМУЗАФФАРИ ПИСАНҶАДӢ (соли таваллуд ва вафот номаълум), шоири форс-точик (асри 11). Дар манбаъҳое, ки дар бораи ин шоир маълумот додаанд, масалан, «Лубоб-ул-албоб»-и Авфӣ, ҷузъиёти тарҷумаи ҳолаш наомада- аст. Дар ҳамии манбаъ баробари тавсифи ӯ чун шоири моҳиру тавоно се қитъа (12 байт) аз эҷоди ӯ оварда шу­дааст. Абулмузаффарӣ  Писанҷидӣ дар ин байтҳояш оташ (оташи миёни хокистар), гули ёсуманро васф намудааст. Шеърҳои ӯ нафо- сат ва зебоӣ, муқоисаи бемонанд ва ташхиси ҷолиб доранд, ки гувоҳи шо­ири ширинкалому мушоҳидакор будани ӯянд. Дар васфи оташ гуфтааст:

Хаме бибинӣ оташ миёни хокистар,

Чу офтоб, ки гирад зи мег тири ҳиҷоб.

Чу рӯи духтари дӯшиза, к-ӯ хиҷил гардад,

 Ниқобро ба pyx андар кашад ба вакти итоб.

Ёсумани шукуфтаро ба ҳолати ғамангези қаҳрамони лирикӣ монанд кардааст:

Нигох кун ту ба-д-он ёсумани шукуфта ба боғ,

 Сараш ба пеш дарафканда рост чун сари ман.

 Адабиёт: Абдуллоев А., Адабиёти форсу тоҷик дар нимаи аввали асри XI, Душанбе, 1979. А. Абдуллоев.