АБУЛФАЗЛИ УСМОН ибни Аҳмади Ҳиравӣ

АБУЛФАЗЛИ УСМОН ибни Аҳмади Ҳиравӣ (соли таваллуд вафот номаълум), шоири тоҷик (асри 12). Аслаш аз Ҳирот. Дар Нишопур низ зиндагӣ кардааст. Тазкиранигор Муҳаммад Авфӣ бо ӯ мулоқот кардааст ва вайро дар сил­ки шоирони Хуросони аҳди салҷуқии баъди замони султон Санҷар (ҳукмронии 1118-58) меорад. Авфӣ дар бораи Абулфазли Усмон мегӯяд: «Агарчи ба шеъру шоирӣ нисбат надошт, фааммо чун ашъору абёти ӯ матину латиф буд, номи ӯ дар силки шуаро оварда шуд». Абулфазли Усмон  рубоиҳои ҳаҷвӣ ва ишқӣ мегуфтааст. Ин рубоӣ аз ӯст:

Дӣ гуфтамаш: «Эй гашта дил аз мехрн ту хун,

 Бар себи ту чист нуқтаи голиягун?»

Гуфто: «Зи латофате, ки дар себи ман аст.

Он дона бувад, ки менамояд зи дарун».

Адабиёт: Муҳаммад А в ф ӣ, Лубоб-ул албоб, ҷилди 2, Лейден,1903.   А.Афсаҳзод.