Аблуллатифи Ҷомӣ

Аблуллатифи Ҷомӣ (соли таваллуд ва вафоташ номаълум), шоири тоҷик (асри 16). Дар зодгоҳаш шаҳри  таҳсил намуда, ба камол расидааст. Аз авлоди Аҳмади Ҷомӣ буд. Бино ба маълумо­ти сарчашмаҳо Аблуллатифи Ҷомӣ аз улуми мутадовили замон – адабиёт, фиқҳ, иншо, забони арабӣ ва ғайра баҳраманд гардида, дар муҳити худ шӯҳрати зиёде доштааст. Барои такмили таҳсил ба кишварҳои Шарқ сафар карда, бо аҳли илму адаб ҳамсӯҳбат шудааст. Дар як байташ мегӯяд:

Дар сафар гаштану ин бесарусомонии мо,

Бадри ҷамъияти дилхост парешонии мо.

Мувофиқи маълумоти тазкиранигори асри 16 Хоҷа Ҳасани Нисории Бухороӣ («Музаккир-ул-аҳбоб») Абдуллатифи Ҷомӣ ба туркӣ низ шеър мегуфтааст. Абдуллатифи Ҷомӣ бо нигоштаҳои худ дар адабиёти тоҷики асри 16 мақоми баланд дорад. Рубоии зерин аз уст:

Хуршеди намоли дӯст тобон шудааст,

Олам зи фурӯғи ӯ гулистон шудааст.

Ҳар зарра, ки дар кавну макон мебинӣ,

Аз партави рӯи дӯст рахшон шудааст.