АБДУҶАББОР ибни Абдурраҳмон (соли таваллуд номаълум – вафот 761, Бағдод), волӣ ва омили Хуросон (757 – 759),| роҳбари бонуфузи шӯришчиёни зид- ди хилофат, дӯсти вафодори Абумуслими Хуросонӣ ва ёрдамчии Муканнаъ. Пас аз марги Абумуслим (замони шӯриши Устоз Сияс), Абдуҷаббор Муканнаъро ёрдамчии худ интихоб кард. Аз халифа Мансур ислоҳи сиёсати молиётии ҳукуматро дар Хуросон дархост намуд.
Вақте ки натиҷае ҳосил нашуд, худи Абдуҷаббор алайҳи хилофати Аббосиён бо парчами сафед қиём кард, пас аз он амалан мустақил гашт. Дар ин шӯришҳо Абдуҷаббор ва Муканнаъ ҳамдаст буданд. Дар кӯтоҳтарин замон киёми Абдуҷаббор густариш ёфт. Халифа Мансур аввалин писараш Маҳдиро бо лашкари бисёре ба Хуросон равона кард ва дертар худаш расида омад. Шӯриш бераҳмона саркӯб шуд.
Абдуҷаббор аз Хуросон фирор кард, вале ӯро дастгир намуда, назди халифа Мансур фиристоданд. Абдуҷабборро бо фармони халифа бо гурӯҳе аз тарафдоронаш ба дор кашиданд, хонаводаашро ба Яман бадарға намуданд. Қиёми Абдуҷаббор, бешубҳа, яке аз бахшҳои мухими силсилаи наҳзатҳои озодихоҳии мардуми Хуросон алайҳи аъроб ва хилофат мебошад. Баъзе аз муаллифон навиштаанд, ки Абдуҷаббор қоидаву қонунҳои сафедҷомагонро эътироф мекардааст. Нигаред низ Муқаннаъ.